Δύο ντοκιμαντέρ για τον μεσαίωνα που βιώνουν κάποιες γυναίκες σήμερα, θα προβάλει αύριο Σάββατο 2 Αυγούστου η Κινηματογραφική Λέσχη Άνδρου, στο σινέ Αυλή.
Αναλυτικότερα:
«Bref»
Ώρα προβολής: 21:15
Ντοκυμαντέρ- 2013, Διάρκεια: 30′, Σκηνοθεσία: Christina Pitouli
Περίληψη: Μέσα από συζητήσεις με μετανάστες από την Αφρική που ζουν στην Ισπανία, το ντοκιμαντέρ προσεγγίζει το θέμα της κλειτοριδεκτομής. Οι αντικρουόμενες απόψεις και εμπειρίες τους αποκαλύπτουν την πολυπλοκότητα αυτού του αμφιλεγόμενου ζητήματος, στον πυρήνα του οποίου τα όρια της πολιτιστικής κληρονομιάς και αυτά των ανθρώπινων δικαιωμάτων συναντιούνται.
«Η γυναίκα και το νερό»
Ώρα προβολής: 22:15
Έτος παραγωγής: 2013, Διάρκεια: 65′, Σκηνοθεσία: Νοθέμ Κογιάδο
Περίληψη: Σε πολλά μέρη του πλανήτη, είναι ευθύνη των γυναικών να μαζεύουν νερό, κι έτσι, αφότου εγκαταλείψουν το σχολείο σε πολύ νεαρή ηλικία, η υγεία της οικογένειάς τους εξαρτάται απ’ αυτές. Επίσης, είναι οι πρώτες που υποφέρουν σε περιόδους ανομβρίας. Παραλληλίζοντας τον κύκλο της ζωής με τον κύκλο του νερού, το ντοκιμαντέρ αναλύει τη σχέση των γυναικών με το νερό και εγείρει ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολεί όλο και πιο συχνά στο μέλλον: ποιος έχει δικαίωμα στο νερό όταν αυτό σπανίζει;
Ένα διαφορετικό θέμα, οικολογικού και πολιτικού προσανατολισμού, εστιάζει το ντοκιμαντέρ Η γυναίκα και το νερό της Νοθέμ Κογιάδο. Η ταινία αναλύει τη σχέση των γυναικών με το νερό και θέτει ένα καίριο ερώτημα: ποιος έχει δικαίωμα στο νερό όταν αυτό σπανίζει; Η Ισπανίδα σκηνοθέτιδα μιλώντας για την απόφασή της να γυρίσει την ταινία, επεσήμανε: «Πιστεύω ότι το νερό είναι απολύτως απαραίτητο για τη ζωή. Κανείς δεν έχει βάλει τιμή στον αέρα που αναπνέουμε, ωστόσο ορισμένες ιδιωτικές εταιρίες βάζουν τιμή στο νερό. Στη νότια Ισπανία από όπου κατάγομαι, η ανομβρία μας ταλαιπωρεί επί σειρά ετών και το νερό σπανίζει. Έχουμε κρατικό ίδρυμα ύδρευσης και αντιμετωπίζουμε παρόμοιο πρόβλημα με τη Θεσσαλονίκη: Η κυβέρνηση σχεδιάζει να ιδιωτικοποιήσει την εταιρεία ύδρευσης. Διαπίστωσα ότι οι πολιτικοί βάζουν ένα ταμπελάκι με τιμή στις βασικές ανάγκες των ανθρώπων». Για τις ανάγκες της ταινίας, η δημιουργός ταξίδεψε στην Ινδία, καταγράφοντας την ευθύνη των γυναικών να μεταφέρουν νερό σε περιοχές χωρίς ύδρευση. Η ίδια τόνισε: «Στην Ινδία το 46% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε τρεχούμενο νερό και το 80% αναγκάζεται να μεταφέρει νερό από πηγάδι. Οι γυναίκες είναι υποχρεωμένες από ηλικία επτά ετών να μεταφέρουν νερό κι έτσι δεν πηγαίνουν σχολείο. Μεγάλες εταιρίες εμφιαλώνουν το νερό και το πωλούν. Λόγω αυτής της εκμετάλλευσης του νερού, συχνά οι ντόπιοι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν». Ένα σοβαρό ζήτημα που θίγει επίσης η ταινία είναι αυτό της μόλυνσης των υδάτων. Η κ. Κογιάδο τόνισε σχετικά: «Η κατάσταση στην Ινδία είναι τραγική. Τα τελευταία χρόνια έχασαν τη ζωή τους 1,5 εκατ. παιδιά λόγω νερού που είναι μολυσμένο από αρσενικό και άλλες επικίνδυνες ουσίες». Η ίδια θεωρεί τον εαυτό της «ενταγμένο στο κίνημα των κοινωνικών ανταρτών», όπως είπε. «Δεν βρίσκω εύκολα χρηματοδότηση και αναγκάζομαι να κάνω σχεδόν τα πάντα μόνη μου.
