Ανεμογεννήτριες στην Άνδρο… Αυτό θέλουμε;;;

Το χωριό μου…

Το Χωριό μου ονομάζεται Καλλιβάρι και βρίσκεται στην Άνδρο. Το πιο όμορφο νησί των Κυκλάδων. Μου αρέσει να πηγαίνω  τα Σαββατοκύριακα με τους γονείς μου και το σκυλάκι μας τον Φλόκι και να παίζω με τον παππού και την γιαγιά. Ο παππούς μου με πηγαίνει βόλτες σε διάφορα μέρη στο χωριό. Πολλές φορές περπατάμε μέχρι το σπίτι του αδερφού του, την εκκλησία ή την πλατεία. Είναι μικρή η πλατεία αλλά έχει μια βρύση και δύο παγκάκια. Με το αυτοκίνητο του ζητάω να με πάει στα Πέζα. Από την άλλη πλευρά στον Καμπανό δεν είναι και τόσο ωραία γιατί υπάρχουν πολύ μεγάλες κολόνες με φτερά που τις λένε ανεμογεννήτριες. Δεν ξέρω γιατί αυτά τα τεράστια πράγματα είναι εκεί αλλά δεν μου αρέσουν. Ούτε στη μαμά μου αρέσουν. Τα λέει τέρατα. Όταν πάμε βόλτα στα κτήματα και βλέπουμε κατσικάκια εγώ θέλω να τα κυνηγάω αλλά ο παππούς και η γιαγιά γκρινιάζουν. Τα καλοκαίρια έρχεται και ο ξάδερφος μου από την Αθήνα. Είναι λίγο πιο μεγάλος αλλά με προσέχει όταν παίζουμε στον κήπο και την αυλή. Μου αρέσει να πηγαίνω για μπάνιο στο Ζόρκο αλλά είναι πολύ βαθιά.  Το Καλλιβάρι είναι το καλύτερο χωριό.

Αυτή είναι μία πιθανή έκθεση, του μελλοντικού παιδιού μου στο Δημοτικό, για το χωριό του. Το Καλλιβάρι.

Όπως στα δικά μου σχολικά χρόνια οι ανεμογεννήτριες ήταν πάντα σημείο αναφοράς για την παρουσίαση του χωριού μου, έτσι και στο μέλλον, δυστυχώς, θα συνεχίσουν να αναφέρονται από τα παιδιά μου, στις δικές τους εκθέσεις.

Τελευταία τολμώ να παρομοιάσω τις επιρροές που έχω από τις ανεμογεννήτριες με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Ένα ψυχολογικό φαινόμενο κατά το οποίο οι όμηροι  εκφράζουν συμπάθεια, συμπόνια και θετικά συναισθήματα προς τους απαγωγείς.  Ας πούμε λοιπόν μεταφορικά πως ο «όμηρος» είμαι εγώ και οι ανεμογεννήτριες είναι ο «απαγωγέας». Το αιολικό πάρκο της ΔΕΗ, στέκει στο λόφο του χωριού μου και πάνω ακριβώς από το σπίτι μου, τα τελευταία 25 χρόνια, μπορεί λιγότερα, μπορεί και περισσότερα, δεν θυμάμαι. Δεν έχω καμία απολύτως μνήμη του χωριού χωρίς αυτές.  Όταν με το καλό τις απομακρύνουν το πιο πιθανό είναι να μου φαίνεται το Καλλιβάρι άδειο και να νιώθω ότι μου λείπουν! Δεν γνωρίζω τη διαδρομή της εγκατάστασής τους ήμουν πολύ μικρή. Αυτό που ξέρω σήμερα ως ενήλικας πια, είναι ότι πρόκειται για ένα μεγάλο λάθος. Προφανώς αν είχαν ερωτηθεί οι γονείς μου τότε, δεν θα συμφωνούσαν. Βλέπετε είναι ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας. Εκείνοι τις συνήθισαν, ο αδερφός μου κι εγώ μεγαλώσαμε με αυτές. Ήταν μάλιστα και σαν παιχνίδι. Μάνα πάω ανεμογεννήτριες, έλεγα με στόμφο τα καλοκαίρια που πέρναγα στο χωριό και εξαφανιζόμουν! Είχε και την πλάκα του. Πηγαίναμε βόλτα, κάναμε αγώνες από την μία στην άλλη, τις περιεργαζόμασταν, τις χρησιμοποιούσαμε για ίσκιο, δίναμε ραντεβού με τους φίλους μας, καθόμασταν από κάτω και αναρωτιόμασταν πως να είναι μέσα, πως είναι άραγε στην κορυφή όταν τα βλέπεις όλα από τόσο ψηλά, τις παρουσιάζαμε σαν αξιοθέατο στους φιλοξενούμενους…

Μεγαλώνοντας οι ερωτήσεις από φίλους ήταν πάντα του τύπου, μα καλά δεν τις ακούς, δεν σε ενοχλούν τα κόκκινα λαμπάκια, δεν σου δημιουργείται άγχος που έχεις κάτι τόσο μεγάλο πάνω από το σπίτι σου;

Αλήθεια δεν τις ακούω. Μόνο αν κάνω focus, καταφέρνω να καταλάβω τον ήχο από τα φτερά όταν γυρίζουν.  Όσο για τα κόκκινα λαμπάκια, τα έχω συνηθίσει και αυτά τόσο πολύ που δεν τα βλέπω. Και ας σκάει το φως στο παράθυρο του υπνοδωματίου μου. Για άγχος ούτε λόγος… μάλλον στο μυαλό μου ήταν πάντα σαν διακοσμητικά στοιχεία!

Είναι λάθος να παραμένουν μέσα στον οικισμό; Σαφώς και είναι… Αλλά ποιος νοιάζεται; Ποιος ενδιαφέρθηκε που πέρσι χτυπήθηκε μία από κεραυνό και βρήκα κομμάτια μέσα στο σπίτι μου. Κανείς…

Ανταποδοτικά από αυτές; Εδώ γελάμε…  Αν θυμάμαι καλά πριν από κάτι χρόνια είχαμε πάρει μία μηδαμινή μείωση στο ρεύμα. ίσως και πιο πριν, δεν ξέρω…. Αλλά ήταν τόσο μικρή η διαφορά που δεν έχω συγκρατήσει το ποσό. Ούτε εγώ ούτε οι δικοί μου… Η κοινότητα τίποτα, ο Δήμος τίποτα.

Στο ξεχασμένο Καλλιβάρι λοιπόν, μάθαμε να ζούμε με αυτές και όταν ήρθε το ερώτημα αν θέλουμε κι άλλες είπαμε εύκολα ναι!!! Προσωπικά δεν ρωτήθηκα. Άλλωστε δεν έχω στην ιδιοκτησία μου γη. Ενημερώθηκαν απευθείας μόνο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Οι υπόλοιποι ότι ακούμε γύρω – γύρω.  Μέχρι πριν λίγο καιρό δεν ήξερα καν πόσες θα τοποθετηθούν στον Καμπανό. Όχι ότι ξέρω σήμερα ακριβώς…. Έχω την αίσθηση πάντως πως αν κάνω γκάλοπ στο χωριό θα ακούσω 20 διαφορετικά νούμερα. Όσο για την επένδυση, όλοι λένε είναι μακριά από τα σπίτια, δεν μας πειράζει!

Πριν μία εβδομάδα έμαθα ότι ξεκίνησαν οι εργασίες για τις πρώτες. Μετά την εγκατάστασή μου στο Γαύριο, ανεβαίνω χωριό τα Σαββατοκύριακα. Όπως παλιά, πάω στο εξοχικό για ξεκούραση. Αυτή τη φορά όμως, είχα ακόμα ένα λόγο… Ήθελα να δω από κοντά τι γίνεται. Να διαπιστώσω αν όσα λέγονται ισχύουν.

Το ρητό «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις» στην περίπτωση των ανεμογεννητριών θεωρώ πως δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Για αυτό αποφάσισα αντί για ένα απλό φωτορεπορτάζ, να βάλω και τη δική μου πινελιά. Σε συγκεκριμένες σοκαριστικές στιγμές, χρειάζονται εξηγήσεις ώστε ο καθένας από εμάς να αντιληφθεί στο μέτρο που μπορεί, το μέγεθος του προβλήματος, κυριολεκτικά και μεταφορικά! Πιστέψτε με… τελικά υπάρχει μεγάλη διαφορά στο να κοιτάζεις απλά φωτογραφίες, να παρατηρείς, να σου περιγράφουν, από το να βλέπεις αυτόν τον «βιασμό» του τοπίου με τα ίδια σου τα μάτια.

Σάββατο στο χωριό… περνώντας τον Άγιο Ονούφριο, συνάντησα την πρώτη γιγαντιαίων διαστάσεων τρύπα -χωρίς υπερβολές- και η καρδιά μου πραγματικά κόντευε να βγει από τη θέση της, έπαθα σοκ και με κατάκλυσε μια ανεξέλεγκτη θλίψη. Στο μυαλό μου ήρθαν αυτόματα δεκάδες «γιατί»… Χωρίς να ξέρω καν ποιος μπορεί να μου δώσει απαντήσεις.

Σε αυτό το ύψωμα τυγχάνει να έχω τις πιο ωραίες μου παιδικές αναμνήσεις. Τότε που με τον αδερφό μου, τα ξαδέρφια και τους φίλους μου, κάναμε πικ νικ στον Άγιο Ονούφριο. Φτάναμε περπατώντας στο ξωκκλήσι με καλάθια γεμάτα καλούδια από τις γιαγιάδες και παίζαμε με τις ώρες εκεί γύρω μέχρι το σούρουπο. Επιστρέφαμε στο σπίτι κουρασμένοι και με τα πόδια πληγιασμένα από τις τούμπες πάνω στα φρύγανα. Έχω στο μυαλό μου ατέλειωτες βόλτες με τους γονείς μου, τον πατέρα και τον θείο μου να μου λένε ιστορίες από τα δικά τους παιδικά χρόνια, τις δικές τους σκανταλιές… Θυμάμαι τις εφηβικές μου βόλτες με τις Αθηναίες φίλες μου, όταν καθόμασταν κατάχαμα, αγναντεύαμε το Κάβο Ντόρο και χαζεύαμε τα χρώματα του ουρανού στο ηλιοβασίλεμα. Ακόμα και τις ενήλικες στιγμές μου, αυτό το μέρος το είχα ως μια διέξοδο απλά για να πάρω δύναμη από τη φύση,  το οικείο – αγαπημένο μου περιβάλλον και τις υπέροχες αναμνήσεις μου, που με έκαναν να ξεφύγω από την δύσκολη καθημερινότητα.

Προχθές είδα μόνο τρύπες… Εκεί εστίασα… τρεις τεράστιες τρύπες για αρχή, όσο ένα σπίτι… Περπάτησα μέσα σε όλες και σε κάθε μία από αυτές στεκόμουν στη μέση, έστρεφα το βλέμμα μου στον ουρανό προσπαθώντας να υπολογίσω μέχρι που θα φτάσει η κολόνα. Κοιτάζοντας προς τη θάλασσα σκεφτόμουν, τι θα αντικρίζω τα επόμενα χρόνια, τι θα δείχνω στα παιδιά μου και πως θα απολογηθώ. Τι θα τους πω; Απογοητεύτηκα κι έφυγα γεμάτη στεναχώρια.

Δεν θέλω να σταθώ στα τεχνικά ζητήματα και τις επιστημονικές και μη συνέπειες. Δεν είμαι ειδική άλλωστε και έχουν χιλιοειπωθεί.  Παρότι θα στεναχωρήσω πολλούς φίλους και συγχωριανούς, θα ήθελα να σταθώ στη δική μου πραγματικότητα. Μία ολόκληρη περιοχή καταδικάστηκε για δεύτερη φορά και υποβαθμίζεται ξανά με τις ευλογίες μας! Να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι κατά των ΑΠΕ. Δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία που λέει όχι σε όλα. Τάσσομαι υπέρ της πράσινης ενέργειας και στα έργα μικρής κλίμακας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Σε λίγο θα τοποθετηθούν οι τρεις, μέχρι τέλος του χρόνου θα ξεκινήσουν οι εργασίες για άλλες επτά της ΔΕΗ και το 2020 θα έρθουν οι πολλές… Δεν ξέρω τον ακριβή αριθμό όπως είπα και πριν, 40; 50; 60; Δεν με ενδιαφέρει και τόσο πλέον, είτε είναι 10 είτε 100, γιατί είμαι μάλλον η μοναδική στο χωριό που εναντιώνομαι. 

Αυτό που με ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση είναι να μην γίνω θεατής στο ίδιο έργο, στην υπόλοιπο Άνδρο. Δεν θέλω το νησί που τόσο αγαπώ και επέλεξα συνειδητά να ζω, να γίνει ένα απέραντο αιολικό πάρκο. Από εδώ και πέρα είναι στο χέρι μας αν θα δεχτούμε αυτά που έρχονται, ή θα ξεσηκωθούμε όπως οι γείτονες μας στην Τήνο, που αποδεικνύουν καθημερινά ότι μόνο με μάχες και αγώνα κερδίζεται -σε αυτούς τους καιρούς- το δικαίωμα της επιλογής. Εμείς αλήθεια τι επιλέγουμε; Τα βουνά της Άνδρου έτσι όπως παρουσιάζονται στις φωτογραφίες; 

Κι επειδή είμαι σίγουρη πως όσα κείμενα και να γραφτούν, όσες ημερίδες και συγκεντρώσεις να γίνουν, κανείς δεν θα μπορέσει να καταλάβει και να αισθανθεί, για τι ακριβώς μιλάμε όσοι φωνάζουμε, σας προσκαλώ στο Καλλιβάρι, να κάνετε μια πρώτη γνωριμία με τις τρύπες, οι ίδιοι. Είτε είστε υπέρ είτε κατά. Μετά θα είστε όλοι σε θέση να τοποθετηθείτε και να έχετε ιδία άποψη, στην συγκέντρωση που θα γίνει στο Γαύριο στις 8 Δεκεμβρίου. 

Χρόνος υπάρχει να σταματήσουμε ότι επιχειρείτε στο νησί μας και πλέον δεν υπάρχει η δικαιολογία «δεν γνώριζα». Το ερώτημα είναι αν θέλουμε να σηκωθούμε από τον καναπέ και να αντιδράσουμε, όλοι μαζί. Όλο το νησί ενωμένο! Θέλουμε; Εάν ναι, μπορούμε να ανατρέψουμε τα πάντα!

Αντριάνα Μπόθου

Διαδώστε!