
Η συλλογή του ΕΜΣΤ αποτελείται από σημαίνοντα έργα Ελλήνων καλλιτεχνών και κάποια αρκετά αντιπροσωπευτικά έργα ενός μεγάλου αριθμού ξένων σύγχρονων συναδέλφων τους, συγκροτώντας ένα αρκούντως εντυπωσιακό οπτικό αφήγημα για μια περιφερειακή χώρα της Νότιας Ευρώπης όπως η Ελλάδα, όπου η απουσία εθνικής στρατηγικής στην προώθηση της σύγχρονης τέχνης υπήρξε ως τώρα εκκωφαντικά σιωπηρή. Μεγάλο μέρος των έργων φέρει την διαπολιτισμική, ποιητική παρακαταθήκη της Άννας Καφέτση, ενώ την μουσειολογική μελέτη της συλλογής από την Κατερίνα Κοσκινά είχαμε την ευκαιρία να την απολαύσουμε σε ένα άλλο Μουσείο, στο Fridericianum του Κάσελ, στη διάρκεια της Documenta 14, το 2017, ενώ την ίδια περίοδο μια νέα εξωστρεφής πολιτική έκανε το Μουσείο γνωστό εκτός συνόρων με το πρόγραμμα «Το ΕΜΣΤ στον Κόσμο».Κάποια από τα έργα αναπτύσσουν μία έντονη πολιτική διαλεκτική με το κοινό ενώ σε κάποια άλλα η πολιτική στάση υφέρπει ως πηγή έμπνευσης και προσωπικού προβληματισμού. Η πολύ δυναμική εικόνα από τις αγωνιστικές πρακτικές του Oliver Ressler ξετυλίγεται μέσω ζωντανών δράσεων και πρότζεκτ σε δημόσιους χώρους, οι οποίες καταγράφονται σε φιλμ εν είδει ντοκιμαντέρ. Το πολιτικό και το αισθητικό προσεγγίζεται μέσα από τον Benjamin και τον Debord ενάντια στην αισθετικοποίηση της πολιτικής, υιοθετώντας μία πιο άμεσα διαμαρτυρόμενη, στα όρια του ακτιβισμού, στάση. Το ελληνικό κοινό γνώρισε από κοντά τον καλλιτέχνη το 2010, όταν, προσκεκλημένος του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στην Αθήνα για την έκθεση «The Politics of Art», παρουσίασε για πρώτη φορά την οκτακάναλη προβολή What is Democracy και συζήτησε με την Διευθύντρια του Μουσείου Άννα Καφέτση για το πώς ο ίδιος δημιουργεί πλατφόρμες ανταλλαγής ιδεών υπό μορφή συνεντεύξεων με ακτιβιστές και πολιτικούς αναλυτές από 18 πόλεις του κόσμου επάνω σε ζητήματα που άπτονται της τρέχουσας πολιτικό-οικονομικής κατάστασης, όπως αμεσοδημοκρατία, κοινωνική απομόνωση, λογοκρισία, επαναδιατυπώνοντας την έννοια της δημοκρατίας, όπου το υψηλότερο αξίωμα είναι αυτό του Πολίτη, όπως και την κριτική επάνω στην κακοδιαχείρησή της. Ταυτόχρονα, μέσα από την άμεση εμπλοκή της τέχνης, ο Ressler επισημαίνει την ανάγκη της καλλιτεχνικής έκφρασης ως καίρια πολιτική πράξη.Το βίντεο του Koken Ergun, The Flag, 2006, αναφέρεται στα χαρακτηριστικά των τελετουργικών πολιτικών ομάδων. Η διαχείριση του όχλου, μέσα από τον εορτασμό της Ημέρας της Εθνικής Κυριαρχίας και του Παιδιού της Τουρκίας, βασίζεται στο πρόταγμα της εργαλειοποίησης της παιδικής αθωότητας ως άσπιλο φορέα και εκτελεστικό σώμα των μηνυμάτων που θέλει να επιβάλλει το Κράτος στο συναισθηματικό κέντρο του λαού.Τη δύναμη της επιρροής της εικόνας πραγματεύεται και το έργο Camgun του Francis Alys, 2008. Ένα ξύλινο αυτοσχέδιο οπλοπολυβόλο, όπου οι γεμιστήρες αντικαθίστανται από μπομπίνες ταινιών, αναφέρεται στην κάμερα ως όπλο διαμόρφωσης της κοινής γνώμης και επιβολής εξουσίας. Η επιλογή της αποστασιοποίησης ή της εγγύτητας ορίζει την αφήγηση της ιστορίας και η τελευταία δύναται να έχει πολλές εκδοχές ανάλογα του σημείου και τρόπου λήψης.Η διαμόρφωση της συλλογική μνήμης απασχολεί και την Emily Jacir.







