«Ακολουθώ» τον Γιάννη από τα 13 μου. Τότε που οι εποχές ήταν εντελώς διαφορετικές σε σχέση με σήμερα. Τότε που η ζωή ήταν λιγότερο περίπλοκη και σίγουρα πιο αγνή. Γυμνασιόπαιδο, θυμάμαι να γυρίζω από το σχολείο και να σιγομουρμουρίζω το «Λέει, λέει». Η μαμά μου από την άλλη, με το ράδιο να παίζει όλη μέρα στο σπίτι, είχε «κολλήσει» με την «Αλεξάνδρεια», ξεχωρίζοντας αυτή την καθαρή και γεμάτη συναισθήματα φωνή από την πρώτη στιγμή. Την σιγοτραγουδούσε καθημερινά… ακόμα και σήμερα είναι το αγαπημένο της ταγούδι… Έτσι λοιπόν μπήκε ο Γιάννης στη ζωή μας. Το πρώτο CD «Αθώος Ένοχος» το αγόρασα μαζεύοντας χρήματα από το χαρτζιλίκι για το σχολείο, ήταν δώρο για το σημαντικότερο άνθρωπο στη ζωή μου. Μετά «κατασχέθηκε» (συγνώμη μαμά!) για να μπει στη συλλογή με τα υπόλοιπα. Αυτό που με κάνει ακόμα και γελάω από τα χρόνια του Γυμνασίου, είναι το γεγονός ότι η μαμά μου όταν έφθανε στη τάξη για να πάρει του βαθμούς ξεχώριζε το θρανίο που καθόμουν γιατί ήταν γεμάτο στίχους Κότσιρα. Μετά επικρατούσε η κλασική «κατσάδα»… «Αν ήξερες την ιστορία απ” έξω όπως τα τραγούδια του, 20 θα έπαιρνες!», για να πάρει τη γνωστή αυθαδέστατη απάντηση λόγω της ηλικίας όπου κυριαρχούσε η άρνηση «Ας έκαναν τα μαθήματα τραγούδια!».
Στα χρόνια που ακολούθησαν μέχρι να ενηλικιωθώ, η αλήθεια είναι πως «ταλαιπώρησα» αρκετά τους γονείς μου, γιατί απαιτούσα (δεν ζητούσα απλά) να με πηγαίνουν να τον ακούω τουλάχιστον μία φορά το χειμώνα και εννοείται σε μία συναυλία (τις προτιμούσα γιατί ένιωθα περισσότερη ελευθερία). Πάντα χωρίς ίχνος διαπραγμάτευσης και φυσικά όταν έβγαζε δίσκο, ήθελα να τον έχω πρώτη! Δεν μου χάλασαν ποτέ χατίρι, ίσως επειδή καταλάβαιναν ότι η διέξοδός μου είναι η μουσική και ιδιαίτερα τα τραγούδια του Γιάννη. Ακόμα και σήμερα όμως «λυπάμαι» τον μπαμπά μου γλυκά, αφού τον υποχρέωνα με τις φίλες μου να περιμένει για να πάρουμε αυτόγραφο ή τον ανάγκαζα να σταματάει στην μέση της Πετρουπόλεως για να ξηλώσω αφίσα Γιάννη από κολόνα ΔΕΗ…
Εχθές λοιπόν, αυτό το πλάσμα που κάνει τις ζωές μας μουσικά πιο όμορφες, είχε γενέθλια… κι επέλεξε αυτή την ημέρα εκτός από τις πολύτιμες ευχές που θα λάμβανε από τους δικούς του ανθρώπους να χαρίσει σε όλους μας έναν υπέροχο δίσκο με 12 τραγούδια – διαμάντια. Για όσους δεν είχαν ποτέ την τύχη να παρακολουθήσουν την πορεία του, ο Γιάννης συνηθίζει να μας αφηγείται ιστορίες μέσα από τη μουσική του, δικές του και άλλων δημιουργών. Είτε για τον έρωτα, την αγάπη, την φιλία, είτε να μοιράζεται με ειλικρίνεια και απλότητα αυτά που σκέφτεται ή πιστεύει, όλα εκείνα που προσπαθεί να μας μεταφέρει μέσω της προσωπικότητάς, τους συλλογισμούς, τα βιώματά του. Ιστορίες γλυκές, ιστορίες αληθινές, ιστορίες ζωής, άλλοτε μοναχικές, συναισθηματικά φορτισμένες, άλλοτε χαρούμενες… και άλλοτε από εκείνες σε προβληματίζουν, που μοιάζει σα να σου μπαίνει ένα μαχαίρι στην καρδιά αφού καταφέρνουν να περιγράφουν με έναν τρόπο ουσιαστικό όσα βιώνουμε, την κοινωνική κρίση, την απώλεια ιδανικών, την έλλειψη αξιών.
Στο νέο του άλμπουμ, συμπεριέλαβε ακόμα μία δυνατή μουσική στιγμή, με τον ομώνυμο τίτλο «Κοίτα γύρω». Μία ιστορία που έγραψε για τους γιούς του, προσπαθώντας να αποτυπώσει και να τους εξιστορήσει, όλα όσα βιώνει η ανθρωπότητα. Την βιαιότητα, την αποξένωση, την απομόνωση, την φοβία, την μοναξιά, το μίσος, τη μη αποδοχή της διαφορετικότητας, την σκληρότητα που μας δείχνει η φύση υπ΄ ευθύνη μας. Σκορπώντας έντονα συναισθήματα μας καλεί να γίνουμε παιδιά, να φέρουμε στη ζωή μας λίγη από την αγνότητα τους, ώστε να ανάψει και πάλι η φλόγα της ελπίδας για ένα μέλλον διαφορετικό, τουλάχιστον για αυτές τις μικρές ανόθευτες ψυχές.
Το τραγούδι το ήξερα, γιατί ευτυχώς για εμάς τους «αποκεντρωμένους» υπάρχει το youtube κι έτυχε ψάχνοντας για live (που για κάποιο λόγο προτιμώ να ακούω, μάλλον γιατί μου λείπουν), να πέσω πάνω του δύο χρόνια πριν. Ακυκλοφόρητο, σχεδόν ανείπωτο, ίσως το γνωρίζαμε μόνο όσοι αγαπάμε Κότσιρα. Εχθές λοιπόν, ήταν μέρα πρεμιέρας. Μετά βίας κρατήθηκα να μην το ακούσω από το πρωί, γιατί είχα αποφασίσει ότι θα ακολουθήσω τη γνωστή ιεροτελεστία. Χαλαρά, μακριά από την πίεση, την ώρα που η μέρα σχεδόν έχει τελειώσει. Άνοιξα την τηλεόραση αργά το βράδυ (πλέον η μοναδική της χρήση είναι για μουσική και ταινίες) πάτησα play και ένιωσα μια πραγματική αποκάλυψη! Ένα τόσο όμορφο και έντονο συναίσθημα που δάκρυσα από χαρά και περηφάνεια γιατί κάθε φορά αυτός ο άνθρωπος καταφέρνει να ξεπερνάει τον εαυτό του και δικαιώνει την εφηβική επιλογή μου, να ακούω πρωτίστως Γιάννη και εκτός από την αγάπη μου για την Άνδρο, να αποτελεί και η μουσική του ένα από τα χαρακτηριστικά μου. Οι εξαιρετικές μα συνάμα τόσο αληθινές ρίμες του Κόμη Χ, οι ατόφιες φωνές της Ανδριάνας Μπάμπαλη, του Απόστολου Ρίζου, του Θοδωρή Μαυρογιώργη, οι παιδικές χροιές της Χορωδίας ConAnima, η απίστευτη μουσική του Χριστόφορου Γερμενή και η ουσιαστική, ρεαλιστική ιστορία του αγαπημένου Γιάννη… έφεραν στα αυτιά μου κάτι μαγικό.
Το εξαιρετικό βίντεο που «ντύνει» το τραγούδι ακόμα μία αποκάλυψη, αφού καταφέρνει όχι μονάχα να μεταφέρει το μήνυμα της ιστορίας αλλά να αποτυπώσει την θλιβερή εικόνα της σημερινής πραγματικότητας… Η φλόγα από το κερί σβήνει, νέοι αποχαυνωμένοι, τους έχει σχεδόν «ρουφήξει» η τεχνολογία, ένα μικρό αγόρι που πετάει ότι πιο άχρηστο υπάρχει στην καθημερινότητα μας, επιλέγοντας τη ζωή και στο τέλος ένα σπίρτο αρκεί για να ανάψει η φλόγα, η ελπίδα…
Κοίτα γύρω… αντέχω… κρατήσου…
Συμμετέχουν: Ανδριάνα Μπάμπαλη, Απόστολος Ρίζος, Θοδωρής Μαυρογιώργης, Κόμης Χ και η Παιδική Χορωδία ConAnima
Μουσική: Χριστόφορος Γερμενής
Στίχοι: Γιάννης Κότσιρας
Rap Στίχοι: Κόμης Χ
Ενορχήστρωση: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Τύμπανα: Γρηγόρης Συντρίδης, Μανώλης Γιαννίκιος
Μπάσο: Γιώργος Μπουλντής
Ηλεκτρική Κιθάρα: Κώστας Μιχαλός
Πλήκτρα, Programming: Αλέξανδρος Λιβιτσάνος
Βιολί: Κώστας Καριτζής, Θοδωρής Μουζακίτης, Μπάμπης Καρασαββίδης
Τσέλο: Άρης Ζέρβας
Φωνητικά: Παιδική Χορωδία Con Anima – Ιουλία Τζαννετουλάκου.
Λίγα λόγια από τον Γιάννη για το τραγούδι
Το συγκεκριμένο κείμενο γράφτηκε σε μια περίοδο αγωνίας με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω μας. Οι πλημμύρες στην Μάνδρα, οι πυρκαγιές στο Μάτι, στην Κινέτα, στην Κερατέα, στους Αγίους Θεοδώρους, η βιαιότητα σε ανθρώπους και ζώα. Ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη, οι δολοφονίες του Ζακ Κωστόπουλου, της Ελένης Τοπαλούδη αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα με τον φόνο του George Floyd και το lockdown… Ήταν μια ανάγκη να πω κάποια πράγματα στα παιδιά μου σε περίπτωση που δεν θα κατάφερνα να τους τα πω από κοντά. Έχοντας πάντα στο μυαλό μου τα αθώα βλέμματα του Νικόλα και του Κωνσταντίνου αλλά και την θαυμάσια μελωδία του Χριστόφορου Γερμενή. Η βασική μελωδία της εισαγωγής ήταν μια ιδέα του Απόστολου Ρίζου στην πρώτη ζωντανή παρουσίαση του τραγουδιού στην παράσταση Radiotrip του Χρήστου Παπαμιχάλη και του Θοδωρή Μαυρογιώργη στις 19 Οκτωβρίου 2018 στον Σταυρό του Νότου. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα φιλαράκια μου, τον Απόστολο, την Ανδριάνα και τον Θοδωρή αλλά και γι αυτήν την υπέροχη “παρέμβαση” του Κόμη… Και φυσικά στην Ιουλία Τζανετουλάκου που με την χορωδία της ConAnima, έδωσαν ακριβώς αυτήν την παιδικότητα που χρειαζόταν αυτό το τραγούδι. Αλέξανδρε, νομίζω πως ξεπέρασες τον εαυτό σου εδώ. Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι. Στην αρχή ακούγεται απόσπασμα από την ομιλία του Martin Luther King κατά την απονομή του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης που του δόθηκε στο Όσλο στις 10 Δεκεμβρίου του 1964 για τους αγώνες του υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Από το ομώνυμο άλμπουμ του Γιάννη Κότσιρα, «Κοίτα Γύρω».
Σκηνοθεσία: Κώστας Καρύδας
Διεύθυνση Παραγωγής: Κώστας Καρύδας, Μαρία Λήδα Σταυρακάκη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Μάριος Τσιπόπουλος
Σκηνογραφία/Ενδυματολογία: Ναταλία Λαμπροπούλου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρία Λήδα Σταυρακάκη
Make up artist: Μελίνα Γλαντζή
Βοηθός Οπερατέρ, Gaffer: Διονύσης Μωραϊτης
Βοηθός Παραγωγής: Δημήτρης Θεόδωρος Τσέκος
Post production: Κώστας Καρύδας
Εμφανίστηκε ο μικρός Γιώργος Βήτος και οι Κατερίνα Λαμπροπούλου, Διονύσης Μωραϊτης & Μαρία Λήδα Σταυρακάκη
——————————
Ανάμεσα στα όσα πολύτιμα μου έχει προσφέρει ανιδιοτελώς η μαμά μου, κατάφερα να «κληρονομήσω» και τον Γιάννη. Δεν της έχω πει ποτέ ευχαριστώ για αυτό το δώρο… Ίσως για πολλούς θεωρηθεί άνευ ουσιαστικής αξίας. Για εμένα όμως η μουσική του αποτελεί σωσίβιο σε δύσκολες στιγμές, ελπίδα σε μέρες που μοιάζει να μην υπάρχει φως, συνοδεύει τη χαρά μου, τις επιτυχίες μου, τις επιθυμίες μου, με κάνει να ερωτεύομαι τη ζωή, ξανά και ξανά, να ονειρεύομαι, να μοιράζομαι τα συναισθήματα μου, να δείχνω την αγάπη μου στους ανθρώπους που έχω δίπλα μου, να προχωράω και να κοιτάω το μέλλον με θετικότητα και όχι μίζερα…
Οι ευχές παραμένουν μέχρι να πραγματοποιηθούν… Covid επιτρέποντος την ανανεώνω κι εύχομαι το 2021 να τραγουδήσει ο Γιάννης επιτέλους και στην Άνδρο. Ένα όνειρο που είχα από μικρή, γιατί θέλω να νιώσει και το νησί μου το vibe, αυτό που ζω σε κάθε live…
Είναι ευλογία να καταφέρνει κάποιος να εξωτερικεύει όσα νιώθει και σκέφτεται… Δοκιμάστε το… Αλλάζει η ζωή όταν μοιράζεσαι, αδειάζεις εσύ, γεμίζει κάποιος άλλος και συνεχίζει αβίαστα, όμορφα ο κύκλος της πραγματικής επικοινωνίας που έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη όλοι μας σήμερα…
Αντριάνα Μπόθου
